آمار میزان توزیع نسبی جمعیت نقاط شهری به تفکیک استان سال 1375 که در آمارگیری سال 1395 در سرشماری عمومی نفوس و مسکن به دست آمده است نشان می‌دهد، بیشترین میزان توزیع نسبی جمعیت نقاط شهری به تفکیک استان در سال 1375 مربوط به استان تهران بوده است.
آخرین آمار را در آمارفکت بخوانید.
طبق آخرین آماری که آمارفکت از سرشماری عمومی نفوس و مسکن به دست آورده است؛ آمار میزان توزیع نسبی جمعیت نقاط شهری به تفکیک استان سال 1375 نشان می‌دهد که بیشترین میزان توزیع نسبی جمعیت نقاط شهری به تفکیک استان سال 1375 مربوط به استان تهران بوده است. در سال 1375، استان تهران 25.54 درصد از جمعیت شهری ایران را شامل بوده است.
میزان توزیع نسبی جمعیت نقاط شهری به تفکیک استان سال 1375
آمار میزان توزیع نسبی جمعیت نقاط شهری به تفکیک استان سال 1375 بازتابی از تحولات اقتصادی، اجتماعی و مهاجرتی کشور در دهه پس از انقلاب اسلامی و پایان جنگ تحمیلی است. این داده‌ها نشان می‌دهد که چگونه جمعیت شهری کشور در استان‌های مختلف توزیع شده بود و چه مناطقی بیشترین سهم را از جمعیت شهری ایران در اختیار داشتند.
تهران؛ پایتخت با سهم چشمگیر
میزان توزیع نسبی جمعیت نقاط شهری به تفکیک استان سال 1375 نشان می‌دهد که در سال ۱۳۷۵، استان تهران با سهم ۲۵.۵۴ درصدی از کل جمعیت شهری کشور، همچنان در صدر جدول قرار داشت. این سهم عظیم، نشان‌دهنده تمرکز بی‌سابقه اقتصادی، اداری و خدماتی در پایتخت است. روند مهاجرت داخلی به تهران همچنان بسیار بالا بود و این استان مرکز اصلی جذب نیروی کار، دانشجو و مهاجرین اقتصادی به حساب می‌آمد.
البته این تمرکز بالای جمعیت شهری در تهران، چالش‌هایی مانند گسترش حاشیه‌نشینی، افزایش ترافیک، آلودگی هوا و فشار بر زیرساخت‌ها را به همراه داشت و سیاستگذاران را به فکر راهکارهایی برای تمرکززدایی از تهران انداخت.
خراسان رضوی؛ دومین قطب شهری ایران
میزان توزیع نسبی جمعیت نقاط شهری به تفکیک استان سال 1375 نشان می‌دهد که استان خراسان رضوی با ۹.۲۹ درصد از جمعیت شهری کشور در جایگاه دوم قرار داشت. کلان‌شهر مشهد به عنوان مرکز زیارتی، فرهنگی و اقتصادی شرق کشور، عامل اصلی این سهم بزرگ بود. توسعه زیرساخت‌های شهری، مراکز آموزشی، و رشد خدمات مذهبی در مشهد به جذب جمعیت بیشتر کمک کرد.
اصفهان و خوزستان؛ جایگاه سوم و چهارم
اصفهان با ۷.۹۲ درصد و خوزستان با ۶.۳۶ درصد از جمعیت شهری کشور در رده‌های بعدی قرار داشتند. اصفهان به‌عنوان یک مرکز صنعتی، گردشگری و آموزشی مهم، رشد پایداری را تجربه کرد. در خوزستان نیز با وجود اثرات ناشی از جنگ تحمیلی، شهرهایی چون اهواز و آبادان به‌سرعت بازسازی شدند و جمعیت شهری حفظ شد.
فارس و آذربایجان شرقی؛ مراکز شهری جنوب و شمال غرب
میزان توزیع نسبی جمعیت نقاط شهری به تفکیک استان سال 1375 نشان می‌دهد که فارس با ۵.۸۸ درصد و آذربایجان شرقی با ۵.۴۴ درصد از جمعیت شهری کشور، دو استان مهم دیگر در توزیع جمعیت بودند. شیراز به‌عنوان مرکز فرهنگی و تاریخی ایران، و تبریز به عنوان قطب صنعتی شمال غرب کشور، نقش مهمی در حفظ و جذب جمعیت شهری ایفا کردند.
مازندران، آذربایجان غربی، کرمانشاه؛ مناطق کلیدی در شمال و غرب کشور
میزان توزیع نسبی جمعیت نقاط شهری به تفکیک استان سال 1375 نشان می‌دهد که مازندران با ۴.۸۴ درصد، آذربایجان غربی با ۳.۵۷ درصد و کرمانشاه با ۲.۹۸ درصد سهم داشتند. مازندران به‌دلیل اقلیم مطلوب و زمین‌های حاصلخیز، و آذربایجان غربی با توسعه کشاورزی و صنایع سبک، موفق به جذب جمعیت شهری قابل توجهی شده بودند. کرمانشاه نیز به عنوان مرکز خدماتی و فرهنگی غرب کشور، جمعیت پایداری داشت.
کرمان، گیلان، لرستان و همدان؛ مراکز مهم منطقه‌ای
میزان توزیع نسبی جمعیت نقاط شهری به تفکیک استان سال 1375 نشان می‌دهد که کرمان با ۲.۸۸ درصد، گیلان با ۲.۸۵ درصد، لرستان با ۲.۳۱ درصد و همدان با ۲.۲۰ درصد از جمعیت شهری کشور، در گروه استان‌های با سهم متوسط قرار داشتند. رشد نسبی زیرساخت‌های حمل‌ونقل، آموزش عالی و کشاورزی مدرن در این استان‌ها باعث شده بود که جمعیت شهری تثبیت شود.
سیستان و بلوچستان و قم؛ استان‌های در حال رشد
سیستان و بلوچستان با ۲.۱۶ درصد و قم با ۲.۱۱ درصد، سهم مشابهی از جمعیت شهری کشور داشتند. قم در این سال‌ها رشد چشمگیری داشت و با تبدیل شدن به یک مرکز مذهبی بین‌المللی، سهم قابل توجهی از مهاجرت داخلی را جذب کرد.
کردستان، مرکزی، اردبیل؛ استان‌های شمال غرب و مرکز
کردستان با ۱.۹۲ درصد، مرکزی با ۱.۹۱ درصد و اردبیل با ۱.۵۴ درصد از جمعیت شهری کشور سهم داشتند. رشد جمعیت شهری در این استان‌ها بیشتر ناشی از توسعه شهرهای میانی و جذب مهاجرت‌های درون‌استانی بود.
یزد، زنجان، هرمزگان، بوشهر؛ سهم کمتر اما با اهمیت
استان‌های یزد (۱.۵۳٪)، زنجان (۱.۳۳٪)، هرمزگان (۱.۲۱٪) و بوشهر (۱.۰۷٪) اگرچه سهم کمتری از جمعیت شهری کشور داشتند، اما توسعه شهری در این مناطق با شتاب قابل قبولی پیش می‌رفت. یزد با توسعه صنایع و دانشگاه‌ها، بوشهر با رونق فعالیت‌های بندری و هرمزگان با توسعه بندرعباس، جایگاه مهمی در رشد اقتصادی داشتند.
چهارمحال و بختیاری، سمنان، ایلام و کهگیلویه و بویراحمد؛ استان‌های با جمعیت پایین
چهارمحال و بختیاری (۰.۹۳٪)، سمنان (۰.۹۳٪)، ایلام (۰.۷۱٪) و کهگیلویه و بویراحمد (۰.۵۸٪) در انتهای جدول قرار داشتند. این استان‌ها عمدتاً به دلیل بافت جغرافیایی خاص، جمعیت کمتری داشتند. با این وجود، توسعه برخی زیرساخت‌های خدماتی و صنعتی در این مناطق در سال‌های بعد بهبود یافت.
استان‌هایی بدون آمار مستقل در سال ۱۳۷۵
میزان توزیع نسبی جمعیت نقاط شهری به تفکیک استان سال 1375 نشان می‌دهد که استان‌های البرز، خراسان جنوبی، خراسان شمالی، قزوین و گلستان در این سال هنوز به‌عنوان استان‌های مستقل جدا نشده بودند و داده‌های جمعیتی‌شان در قالب استان‌های مادر (تهران، خراسان، زنجان و مازندران) ثبت شده بود. تفکیک این استان‌ها در سال‌های بعدی به تغییراتی مهم در نقشه جمعیتی کشور منجر شد.
جمع‌بندی
میزان توزیع نسبی جمعیت نقاط شهری به تفکیک استان سال ۱۳۷۵ نشان می‌دهد که تمرکز جمعیتی همچنان در استان تهران و چند مرکز مهم شهری دیگر مانند مشهد، اصفهان، شیراز و اهواز برقرار بوده است. این تمرکز جمعیتی منجر به فشارهای اقتصادی و زیست‌محیطی بر این کلان‌شهرها شد و نیاز به توسعه متوازن و برنامه‌ریزی آمایش سرزمینی را بیش از پیش آشکار ساخت.
برای کسب اطلاعات و آمارهای بیشتر در حوزه‌‌ی جمعیت‌شناسی کلیک کنید.
آمارهای مرتبط:
آمار توزیع نسبی جمعیت ایران به تفکیک استان در سال 1390
آمار توزیع نسبی جمعیت ایران به تفکیک استان سال 1395
آمار میزان توزیع نسبی جمعیت نقاط شهری به تفکیک استان در سال 1365
