پیش از عصر برق و فناوری، مردم با شناخت اقلیم و استفاده از مصالح بومی، خانه‌هایی می‌ساختند که تهویه طبیعی داشتند.
آن‌ها با استفاده از جریان باد و چرخه آب، بی‌نیاز از انرژی و هزینه‌های سنگین خانه‌های خود را خنک می‌کردند.
در معماری ایران، این درک هوشمندانه در بادگیرها، سرداب‌ها و یخچال‌های خشتی جلوه داشت؛ سازه‌هایی که خانه‌ها را بدون انرژی خنک می‌کردند.
امروز که گرمایش زمین و مصرف بی‌رویه انرژی دغدغه جهان شده، شاید وقت بازگشت به همان منطق خنکی پایدار باشد.
